Liefde op het eerste gezicht. Of niet?
Een collega deelde onlangs het verhaal van een vriendin. Haar moeder belandde in de crisisopvang. Een huisvrouw, altijd keurig en betrokken, nu toonbeeld van verwarring én zorgbehoevend. Ze moest acuut naar een verpleeghuis en kwam in een kamer die niet de hare was. Een tussenstation met smoezelige gordijnen aan een loshangende roede en een stoel met vlekken die verhalen vertelt van eerdere passanten.
Dementie op jonge leeftijd. Het wrange lot van deze dame werd twee jaar geleden getekend. Beginnend met kleine voorvallen, wegglijdend naar het moment dat ze niet meer alleen over straat kon gaan en zich langzaam aan het sociale leven onttrok. Inmiddels zijn waanbeelden verworden tot haar realiteit. Wie ze ooit was weet alleen haar omgeving nog.
Ik zie de nette vrouw met haar verwarde gedrag voor me en vraag mij af wat er van haar ‘zijn’ is overgebleven. Wie ben je als je jezelf niet meer bent? En hoe kun je de juiste zorg verlenen als de persoon tegenover je niet is wie ze ooit was? Welke keuzes maak je dan?
Oog voor de beleving van naasten
Ik voel met de familie mee. Liefde op het eerste gezicht met de opvangplek voor hun dierbare was het niet. Moet de familie vooral dankbaar zijn dat er een plek was voor hun vrouw en moeder? Of kan de zorginstelling breder kijken door ook oog te hebben voor de beleving van de naasten? Enkel (medische) zorgverlening als uitgangspunt nemen is in mijn optiek niet voldoende. Wordt hier te snel voorbijgegaan aan het perspectief van de naaste?
We zouden elkaar vaker écht kunnen ontmoeten. Aandacht besteden aan het goede gesprek. Met alle perspectieven. Waar we de mens in zijn uniciteit zien, met zijn waarden, gewoontes en zingeving. Naar het verhaal van de familie luisteren en zelf de hand reiken door keuzes en dilemma’s waarmee we als zorgprofessional en bestuurder worden geconfronteerd op tafel te leggen.
Kwaliteit van leven maak je samen
Iedereen begrijpt dat je dierbare achterlaten in een verwaarloosde kamer het hart niet verwarmt. Dat er niet vol geïnvesteerd wordt in een ruimte waar iemand slechts zes weken verblijft, is ook begrijpelijk. Daarom de oproep om het goede gesprek met elkaar te voeren en dilemma’s bespreekbaar te maken. Want kwaliteit van leven en zorg maak je samen, voor de cliënt én haar naasten.
Elly Breedveld
Directeur/bestuurder Perspekt
Dit blog is ook gepubliceerd op Skipr.
No video selected.